Аввалин дараҷаи илм
“Аввалин дараҷаи донишу илм, таваҷҷӯҳ ба фақри илмӣ ва эҳтиёҷи илмӣ аст, яъне ин ки инсон худаш мутаваҷҷеҳ гардад, ки касрӣ ва камбуди илм дорад. Ба ҳар андоза, ки пояи илму маърифаташ бештар боло равад, бештар ҷаҳолат ва нодонии худро эҳсос мекунад, балки вақте, ки ҳакиме озмуда ва файласуфе пухта ва комил гашт, мегӯяд:
То бад-он ҷо расид дониши ман,
Ки бидонам ҳаме, ки нодонам.
(Ибни Сино)
Ё мегӯяд:
Ҳафтоду ду сол фикр кардам шабу рӯз,
Маълумам шуд, ки ҳеч маълум нашуд.
(Ҳаким Хайём)
(Муртазо Мутаҳҳарӣ; Ҳикматҳо ва андарзҳо)
