Арзиши вақт

“Яке аз шароити муваффақияти инсон, дарк кардани қимат ва арзиши вақт аст.

Агар ҷавоне сарвати ҳангуфте аз падар ба ирс бурда бошад ва девонавор исрофу табзир кунад, ҳама мутаассиф ва мутааҷҷиб мешаванд, ба ҳоли ҷавон риққат мекунанд, оқибати шумашро ҳама ҳадс мезананд, ки чӣ бадбахтиҳо ва пушаймониҳост.

Ҳамаи моҳо каму беш бо ҳамчу касоне бархӯрд кардаем ва бисёр таассуф хӯрдаем.

Вале ҳамин мо; худи мо, нисбат ба сармояи бузургтар ва боарзиштар яъне вақт ва умр, ҳамон муомилаеро мекунем, ки он ҷавон нисбат ба молу сарвати худ мекунад ва ҳеч гуна мутаассир намешавем.

Ин худ нишонаи ин аст, ки мо арзиши пулро хуб дарк мекунем, вале арзиши вақт ва замонро дарк намекунем…”

(Муртазо Мутаҳҳарӣ; Ҳикматҳо ва андарзҳо)