Дуои модар
Дар он шаб, ҳамааш ба калимоти модараш — ки дар гӯшае аз утоқ рӯ ба тарафи қибла карда буд — гӯш медод. Рукӯъу суҷуд ва қиёму қуъуди модарро дар он шаб, ки шаби ҷумъа буд, таҳти назар дошт. Бо ин ки ҳанӯз кӯдак буд, муроқиб буд бибинад модараш, ки ин ҳама дар бораи мардону занони мусалмон дуои хайр мекунад ва як-якро ном мебарад ва аз Худои бузург барои ҳар як аз онҳо саодату раҳмат ва хайру баракат мехоҳад, барои шахси худ аз Худованд чӣ чизе масъалат мекунад?
Имом Ҳасан он шабро то субҳ нахобида ва муроқиби кори модараш Сиддиқаи Марзия ҳазрати Фотимаи Заҳро буд ва ҳамааш мунтазир буд, ки бибинад модараш дар бораи худ чӣ гуна дуо мекунад ва аз Худованд барои худ чӣ хайру саодате мехоҳад?
Шаб субҳ шуд ва ба ибодату дуо дар бораи дигарон гузашт ва Имом Ҳасан ҳатто як калима нашунид, ки модараш барои худ дуо кунад. Субҳ ба модар гуфт:
— Модарҷон! Чаро ман ҳар чӣ гӯш кардам, ту дар бораи дигарон дуои хайр кардӣ ва дар бораи худат як калима дуо накардӣ?
Модари меҳрубон ҷавоб дод:
يا بنيّ! الجار ثم الدار
— Писараки азизим! Аввал ҳамсоя, баъд хонаи худ.
(Манбаъ: Достони Ростон, таълифи шаҳид Мутаҳҳарӣ ба нақл аз “Биҳорул-анвор”)
Қаламонлайн
