Амри маъруф ва наҳйи мункарро аз худамон оғоз кунем
Мабоҳиси иҷтимоӣ
“Шумо агар бихоҳед ба шакли ғайримустақим амр ба маъруф кунед, яке аз роҳҳои он ин аст, ки худатон солеҳ ва ботақво бошед, худатон аҳли амал ва тақво бошед. Вақте худатон ин тавр будед, муҷассамае хоҳед буд аз амр ба маъруф ва наҳй аз мункар. Ҳеч чиз башарро бештар аз амал таҳти таъсир қарор намедиҳад. Шумо мебинед мардум аз анбиё ва авлиё зиёд пайравӣ мекунанд, вале аз ҳукамо ва фалосифа он қадрҳо пайравӣ намекунанд, чаро? Барои ин ки фалосифа фақат мегӯянд, фақат мактаб доранд, фақат теурӣ медиҳанд; дар гӯшаи ҳуҷрааш нишастааст, пай дар пай китоб менависад ва таҳвили мардум медиҳад. Вале анбиё ва авлиё танҳо теурӣ ва фарзия надоранд, амал ҳам доранд. Он чи мегӯянд, аввал амал мекунанд. Ҳатто ин тавр нест, ки аввал бигӯянд баъд амал кунанд, аввал амал мекунанд баъд мегӯянд…”
(Муртазо Мутаҳҳарӣ; Ҳамосаи ҳусайнӣ)
Сомонаи фарҳангӣ-иҷтимоии Қаламонлайн
