Ҳадаф василаро тавҷеҳ намекунад
Бахше аз номаи шаҳид Сайид Қутб ба хоҳараш Омина
“Чӣ қадар бароям сахт аст, ҳатто агар ба зеҳнам ҳам хутур кунад, ки оё метавон бо истифода аз як василаи номашрӯъ, ба ҳадафе пок ва муқаддас даст ёфт? Зеро ҳадафҳои пок, аз қалбе нуронӣ ва руҳе пок маншаъ мегиранд. Пас, чӣ гуна соҳиби ин қалбу ин руҳ барои расидан ба мақосиди хеш, даст ба чунин коре мезанад ва ё ҳатто ба зеҳнаш ҳам хутур мекунад?!
Магар мумкин аст барои рафтан ба рӯдборе, аз ботлоқ ва лаҷанзоре бигзарӣ бидуни ин ки аз олудагиҳо ва гилу лойи он лаҷанзор бар бадани мо бошад?!
Бар ҳамин минвол, агар васоили номашрӯъро ба кор гирем, дарунамонро олуда ва лаккадор кардаем ва осори ин олудагӣ бар руҳу равон, низ ба ҳадафе, ки ба он ноил гаштаем, ошкор ва мондагор хоҳад шуд…”
Қаламонлайн
