Ду қишре, ки таърихро месозанд
Мактаби андеша
Таърихро фақат ду қишр аз одамон сохтаанд: яке, ҳукком ва дигаре, ақаллияте, ки дар торих дар ибтидои корашон ҳамеша аз онҳо ба номи “девонаҳо” ном бурда шудааст…
Ҳукком, бо сохтани коху қасрҳои худ, бо ба роҳ андохтани ҷангҳо дар тӯли торих, бо куштан ва қатлу оммҳои худ, бо зулму ситаму истибдодҳои худ, ба зиндон андохтани мухолифони худ…
Ва аммо он ақаллияти “девона”, бо истодан ва “На!” гуфтани худ дар баробари ин ҳукком, бо зери бори зӯр нарафтанҳои худ, бо ҷуръатҳо ва рискҳои худ…
Вале аксарияте, ки ҳамеша сокит ва хомӯш ва “маслиҳатҷӯ” ва “дурандеш” будаанд ва фақат замоне аз худ дарак додаанд, ки вақте бибинанд, паллаи тарозу ба суди чӣ тарафе (ҳукком ё “девонаҳо”) сангин мешавад… инҳо, ба таъбири Алӣ (а), “ҳамаҷун раъоъ” (пашшаҳои кучак) ҳастанд, ки бо ҳар боде, ба самте мераванд…
Қаламонлайн
