Иззат ва зиллат
Байналмилал
Як рӯзноманигори кувайтӣ ҳаст ба номи Оид ал-Манноъ бо дидгоҳҳои либеролӣ; шахсе, ки дар ҷаҳони араб бо мавзеъгириҳои худ зидди исломгароҳо бисёр маъруф аст. Дар шабакаи моҳвораии “Ал-мустақилла”, байни ӯ ва Муҳаммад ал-Бухайтӣ, аз раҳбарони Ансоруллоҳи Яман, баҳсу гуфтугӯе сурат гирифта, ки шуниданаш холӣ аз фоида нест.
Одам вақте ба суханони ин кувайтӣ гӯш медиҳад, аз якчунин тафаккурот ва мавозеъ, ки дорад ба Худо паноҳ мебарад, зиллат ва хорӣ ба тамоми маънои калима.
Ҳоло қисмате аз суханони ӯ ва ҷавобҳои Муҳаммад ал-Бухайтиро меоварам:
Ҳайсам ал-Манноъ: Агар акнун баъзе мавозеъро мебинӣ, ки шояд пештар барои бархе гурӯҳҳо аз ҷумла исломгароён равшан набуд, ба ин далел аст, ки онҳо комилан фаҳмидаанд сари ту (эй Бухайтӣ) ба сарнавишти Ҳасан Насруллоҳ дучор хоҳад шуд. Пас бародарам Муҳаммад, роҳи дигаре барои худат пайдо кун ва саъй кун ҷузъи қурбониён набошӣ. Албатта ӯ (Муҳаммад) ба ман хоҳад гуфт, мо шаҳид хоҳем шуд ва аз ин ҳарфҳо. Ба назараи ман, ҳоло навбат ба ту расида ва ба зудӣ туро пайдо хоҳанд кард. Ва яке-яке шуморо шикор хоҳанд кард. Фирор кунед, ин ба нафъи шумост. Ё ин қаҳрамонбозиҳои бефоидаро тамом кунед. Ва агар ҳамчунон исрор доред ва фикр мекунед, қудратманд ҳастед, фақат бо Исроил даргир шавед ва аз даргирӣ бо дигарон парҳез кунед, чун фақат ин рӯйкард мумкин аст бароятон судманд бошад.
Муҳаммад ал-Бухайтӣ: Шояд аз рӯйи насиҳат ва на таҳдид, мегӯяд, ки ман ба сарнавишти Сайид Ҳасан Насруллоҳ дучор хоҳам шуд. Ба Худо қасам, ин неъмати бузурге аст! Ба Худо, ҳар лаҳза интизор дорам, ман ва фарзандонам бомбборон шавем. Ва бештар бароят мегӯям: дар гузашта хонаи мо ҳадаф қарор гирифт ва ман ва фарзандонам ва хонаводаам ва тақрибан тамоми хешовандонам, ҳадафи ду мушаки саъудӣ, ду бомби саъудӣ қарор гирифтем.
Бомби аввал ба лутфи Худованд мунфаҷир нашуд ва бомби дуввум дуртар буд ва баъд аз ин ки аз хона хориҷ шудем. Мо аз ҳамон рӯзи аввал дар хатар будем, аммо ин ҳарфҳо моро мутазалзил накард. Чаро бародар Оид? Чун аз марг гурезе нест.
Бибин, ҳатто агар биҳишту ҷаҳаннаме набуд ва ҳатто агар ваъдаи илоҳӣ дар кор набуд, боз ҳам ҳеч далеле вуҷуд надорад, ки инсон аз каромат, иззат ва шарафаш, аз тарси марг, даст бикашад. Чун то замоне ки марг ҳаст, ҳеч далеле вуҷуд надорад, ки инсон таслим шавад ва кӯтоҳ биёяд.
Ба Худо қасам, мо хушнудем, мо ин ҷо дар Яман хушҳолем, ки вазифаамонро дар баробари Худованд анҷом медиҳем. Ва вақте ин кушторро мебинем ва вақте он ҳаҷми азими нерӯҳои Омрикоро мушоҳида мекунем, итминони мо ба пирӯзӣ бештар мешавад.
Қаламонлайн
