Дар чӣ даврае зиндагӣ мекунем?

Замони ҳозир махсусан асри 20-ум ва асри 21, ки хелеҳо гумон мекунанд, одамизод дар ин даврон масалан пешрафт карда ва ба гумонашон ин аср асри тараққӣ аст, аммо дар қиёс бо замонҳои пешин – аз давроне, ки таърих навишта шудааст ва каму беш ба он огоҳем – бовар кунед, даврони мо бадтарин ва зишттарини давронҳост. Дар ҳеч аср ва қарне одамизод бо ин гуна мусибатҳо ва бадбахтиҳо ва ҷангу даргириҳо, ки алъон шоҳидашем, рӯ ба рӯ набуда. Дар ҳеч асру қарне. Инро бо қотеият арз мекунам. Мо дар таърих давроне дорем, ки башарият ҳудуди 500 сол яъне панҷ қарни тамом, ҷангу даргирие ба он сурат надошта. Вил Дурон, донишманд ва муаррихи машҳур, дар он китоби машҳураш яъне “Таърихи тамаддун”, менависад, дар даврони Имперотурии Усмонӣ замонҳое будааст, ки шоҳиди ҳеч ҷанге набудем. Ӯ менависад, кулли 500 сол дар даврони Имперотурии Усмонӣ мо шоҳиди ҷангу даргирии ҷиддӣ байни қудратҳо набудем. Дар замони Сомониён, ки ҳудуди 100 сол тӯл кашида, шоҳиди ҷангу даргирӣ байни қудратҳо набудем, ба ҷуз даргириҳои ҷузъӣ, ки қобили таваҷҷӯҳ набуданд.