Ҳикматнома
“Ба сухане, ки аз забони касе берун меояд, ҳаргиз гумони бад мабар, дар ҳоле, ки битавонӣ эҳтимоли нек аз он бибарӣ”.
(Наҳҷулбалоға, ҳикмати 360)
Яъне, то вақте ки сухани як инсонро битавон ҳамл ба ваҷҳи нек намуд ва барояш таъвил ёфт, набояд гумони бад бурд. Масалан, вақте як нафар инсон ба шумо дар бораи яке аз дӯстонатон сухан ба миён оварад ва бигӯяд, ман фалониро дар хиёбон дидам, дар ҳоле ки бо фалон зани номаҳрам нишаста буд ва механдиданд, зуд дар бораи дӯстат гумони бад мабар, шояд ӯ бо яке аз хешовандони худ нишаста буда ва ё яке аз ҳамсояҳо ва ё бонуе ҳоҷате дошта ва ба ӯ матраҳ карда… Хулоса, то метавонӣ ба ваҷҳи нек ва дуруст ҳамл кун. Зеро гумони бад, ба тасреҳи Қуръони Карим, гуноҳ аст.
Сомонаи фарҳангӣ-иҷтимоии Қаламонлайн
