Достони марди фақир
Марде аз асҳоби Пайғамбари Акрам (с) бисёр фақир шуд ҳатто ноне барои хӯрдан надошт. Занаш ба ӯ гуфт, бирав пеши Пайғамбар, бо ӯ дар миён гузор, кӯмакат мекунад. Рафт ҳузури Пайғамбар. Хиҷолат кашид ба Пайғамбар чизе бигӯяд. Тасмим гирифт баргардад. Аммо қабл аз он ки баргардад, Пайғамбар Акрам (с) эҳсос кард, ки мавзӯъ чист. Эшон ин ҷумларо ба таври куллӣ ва барои ҳамагон, ки ҳузури эшон буданд, фармуд:
“Ҳар кас аз мо кӯмак бихоҳад, мо ба ӯ кумак медиҳем, вале ҳар кас ба Худо таваккул кунад ва дунболи кор биравад, Худо ба ӯ кӯмак хоҳад кард.”
Бархост ва ба хона омад. Як рӯзи дигар ҳам гузашт, гуруснагӣ бештар ба ӯ фишор овард. Занаш ба ӯ гуфт, бархез ва бирав пеши Пайғамбар. Рӯзи дуввум ҳам рафт, яке ду соат нишаст, боз хиҷолат кашид бигӯяд. Боз Пайғамбар дар зимни суханонаш он ҷумларо такрор кард. Рӯзи севвум ин ҷумлаи Пайғамбар ӯро ба худ овард, гуфт: эй дили ғофил! Пайғамбар дорад бо ман ҳарф мезанад, ман мухотабаш ҳастам, ба ман мегӯяд, ки агар ту мехоҳӣ аз ман гадоӣ кунӣ, ман ҳозирам ба ту кӯмак кунам, аммо аз ман гадоӣ накун, бирав ба худат такя кун ва ба Худои худат.
Ба фикр афтод, ки коре анҷом диҳад. Бо худ гуфт, кор, ки дар дунё қаҳт нест. Ба ақлаш расид, ки биравад ҳезумкашӣ кунад. Таноб надорам, аз ҳамсоя қарз мекунам, теша надорам, аз ҳамсояи дигар қарз мекунам. Рафт дар биёбон ва як миқдор ҳезум овард ва фурӯхт. Миқдори каме пул ба дасташ омад. Барқи умед дар дилаш пайдо шуд. Фардо рафт миқдоре дигар овард. Чанд рӯз ин корро анҷом дод. Тавонист ресмонро аз пули худаш таҳия кунад, чанд рӯзи дигар тавонист тешаро аз пули худаш таҳия кунад. Муддати дигаре тавонист як маркаб (харе, аспе) барои худаш таҳия кунад. Кам-кам зиндагиаш идора шуд. Баъд аз муддате як рӯз рафт хидмати Расули Акрам (с), Пайғамбар ба ӯ фармуд: нагуфтам ба ту, ки “ҳар кас аз мо кӯмак бихоҳад ба ӯ кӯмак медиҳем, аммо агар касе аз мо кӯмак нахоҳад ва ба Худо таваккул кунад ва дунболи кор биравад, Худо ӯро кӯмак мекунад.”
Пайғамбар бо ин ҷумла коре кард, ки ӯро такякунанда ба қудрат ва нерӯи худаш кард ва ӯ фаҳмид агар дунболи кор биравад, аз ин роҳ метавонад зиндагии худро идора кунад. (Манбаъ: Достони Ростон)
