Номаи Оятуллоҳ Нурии Ҳамадонӣ ба Поп, ҷиҳати пешгирӣ аз ҷиноёти саҳюнистҳо
Ахбори байналмилал
Оятуллоҳ Нурии Ҳамадонӣ дар нома ба попи Вотикон, аз ӯ хост, дар пешгирӣ аз ҷиноятҳои саҳюнистҳо нақшофаринӣ кунад
Оятуллоҳ Нурии Ҳамадонӣ, яке аз мароҷеъи тақлиди мусалмонони шиа, дар номае ба поп Leo XIV-ум, раҳбари котуликҳои ҷаҳон, бо ишора ба фоҷеаи Ғазза, гуфт: “Умед аст ҷаноби олӣ ва дигар раҳбарони динӣ, дар пешгирӣ аз ин навъ ҷиноёти зиддибашарӣ тавассути режими саҳюнистӣ иқдомоти муассир ва нақшофарин анҷом диҳанд”.
Матни номаи Оятуллоҳ Ҳусайни Нурии Ҳамадонӣ ба шарҳи зер аст:
Бисмиллоҳир Раҳмонир Раҳим
Олиҷаноб Поп Leo XIV-ум,
раҳбари котуликҳои ҷаҳон.
Бо салом ва эҳтиром
Ҳамон гуна, ки истеҳзор доред, каромати инсонӣ ба маънои шарофат, бузургӣ ва арзиши зотии инсон, яке аз мафоҳими бунёдин дар адёни илоҳист. Адёни иброҳимӣ ҷумлагӣ бар ҷойгоҳи волои инсон таъкид варзидаанд ва инсонро мавҷуде дорои арзиши зотӣ ва зарфиятҳои руҳонӣ медонанд, ки ба сурати хоссе аз сӯйи Худованд офарида шудааст. Ҳамаи адёни илоҳӣ асли баробарӣ, озодӣ, масъулиятпазирӣ ва ҳуқуқи инсониро таъйид намуда ва табъизи нажодӣ, қавмӣ ва табақотиро шадидан нафй мекунанд.
Бадеҳӣ аст адёни илоҳӣ, бо вуҷуди тафовутҳои эътиқодӣ, дар таъкид бар каромати зотии инсон муштараканд. Ин каромат на танҳо бунёни ҳуқуқи инсонӣ аст, балки заминасози таомули ахлоқӣ ва инсонӣ миёни пайравони адёни мухталиф мебошад. Дар ҷаҳоне, ки хушунат ва табъиз рӯ ба афзоиш аст, бозгашт ба ин асли муштарак метавонад роҳе матлуб барои ҳамзистии мусолиматомез ва тафоҳум миёни адён бошад.
Ҳамон гуна, ки медонед, Ғазза сарзамини муҳосирашудае аст, ки имрӯз ба намоди мазлумияти инсон дар баробари зулм ва беадолатӣ бадал шудааст. Дар ҳоле, ки ҷаҳон шоҳиди марги рӯзонаи кӯдакон, занон ва мардони бегуноҳ бар асари гуруснагӣ, ташнагӣ ва камбуди доруст, режими саҳюнистӣ бо идомаи муҳосираи комили Ғазза ва манъи вуруди ғизо ва кӯмакҳои башардӯстона, фоҷиае бесобиқа дар таърихи муосир рақам задааст. Ин рафтор на танҳо аз манзари инсонӣ, балки аз нигоҳи динӣ, ахлоқӣ ва ҳуқуқи байналмилалӣ комилан мардуду маҳкум аст.
Ислом, дини раҳмат ва инсондӯстӣ аст ва озор расондан ба бегуноҳон, бавежа кӯдакон ва занон, шадидан накӯҳиш шудааст. Дар таолими Масеҳ низ кӯмак ба гуруснагон ва ниёзмандон, як вазифаи илоҳист. Дар Таврот низ бар адолат ва меҳрубонӣ бо дигарон таъкиди фаровон шудааст. Аз манзари адёни илоҳӣ, маҳрум кардани мардум аз ғизо, зулми фоҳиш дар баробари хости илоҳист.
Аз манзари ахлоқи инсонӣ ва виҷдони бедор ҳам, муҳосираи садҳо ҳазор нафар бегуноҳ аз ҷумла занон ва кӯдакон ва эъмоли фишор ва ҳуҷуми дадманишона бар онон ва ҷилавгирӣ аз расидани ғизо ва дору ба эшон, хатое нобахшуданӣ аст. Ахлоқи инсонӣ бар пояи каромати зотии инсон бино шудааст. Ҳар инсони бегуноҳе, сарфи назар аз миллият, дин ё нажод, сазовори зиндагии шарофатмандона аст. Маҳрумсозии омидонаи як ҷамъият аз ғизо, обу дору, ҷиноят алайҳи виҷдони башар ва нофии усули бунёдини ҳамзистии инсонӣ аст.
Рафтори режими саҳюнистӣ бо мардуми Ғазза, на танҳо ғайриахлоқӣ ва ғайриинсонӣ, балки бар асоси асноди мӯътабари ҳуқуқи байналмилал, ҷинояти ҷангӣ маҳсуб мешавад.
Рафтори золимона ва ғайриинсонии режими саҳюнистӣ дар мумонаъат аз вуруди ғизо ва ақломи ҳаётӣ ба мардуми Ғазза, нақзи сареҳи усули динӣ, инсонӣ, ахлоқӣ ва ҳуқуқи байналмилал аст. Ин иқдом на танҳо шоистаи маҳкумияти ҷаҳонӣ аст, балки мустаҳиққи пайгирд ва муҷозоти байналмилалӣ низ мебошад.
Акнун вазифаи ҳамаи инсонҳои озода, созмонҳои ҳуқуқи башар, ниҳодҳои динӣ ва миллатҳои ҷаҳон аст, ки дар баробари ин ҷиноят хомӯш набошанд ва садои мазлумони Ғазза бошанд.
Инҷониб зимни таҳсин аз мавозеъи ҷаноби олӣ дар масъалаи Фаластин, ки дар хитобаи ахир нигаронии худро аз вазъияти фоҷеабори инсонии мардуми Ғазза иброз намудаед ва онро вазъияте донистаед, ки баҳои дардноки он бавежа бар дӯши кӯдакон, солмандон ва беморон аст, аз сӯйи дигар аз ҷомеаи байналмилалӣ дархост кардаед, ки ба ҳуқуқи башардӯстона пойбанд бошад ва ба вазифаи ҳифозат аз ғайринизомиён, мамнӯъияти муҷозоти ҷамъӣ, истифодаи беравия аз зӯр ва ҷобаҷойи иҷбории ҷамъият эҳтиром бигузорад.
Олиҷаноб!
Акнун он чи дар Ғазза дар ҳоли вуқӯъ аст, қатъан бо ҳеч як аз мавозини динӣ, инсонӣ ва ахлоқӣ қобили тасаввур нест. Ҳар рӯз даҳҳо кӯдак ба хотири қаҳтӣ ва гуруснагӣ ҷонашонро аз даст медиҳанд ва як наслкушии ошкор аст ва дили ҳар инсони озодаеро ҷариҳадор месозад. Дар ин авзоъи ҳавлнок, агар анбиёи илоҳӣ ҳамчун ҳазрати Мӯсо (а), ҳазрати Исо (а) ва ҳазрати Муҳаммад (с) ҳузур доштанд, оё мушоҳидаи ин ҳама ранҷу мусибатро таҳаммул мекарданд? Ё сирфан наззорагари ин навъ рӯйдодҳои хашин ва ғайриинсонӣ буданд ва ҳеч гуна вокунише аз худ нишон намедоданд?
Умед аст ҷаноби олӣ ва дигар раҳбарони динӣ, дар пешгирӣ аз ин навъ ҷиноёти зиддибашарӣ тавассути режими саҳюнистӣ иқдомоти муассир ва нақшофарин анҷом диҳанд.
Олиҷаноб!
Дар поён пешниҳод мекунам, адёни иброҳимӣ зимни маҳкумияти суистифодаи абзорӣ аз дин барои халқи фаҷойеъи пешгуфта (тадовуми 80 сол ҷиноят ба баҳонаи ташкили давлати яҳудӣ тавассути саҳюнистҳои ҷинояткор) зайли чорчӯби ҳушманд ва ҷаҳонӣ, тамоми зарфияти хешро барои мамнӯъият ва маҳкумияти ба коргирии зӯр ва хушунат аз як сӯ ва нузҷи сулҳ ва инсоният аз сӯйи дигар ба кор банданд.
(tinyurl.com)
Қаламонлайн
