Чаро гоҳе истиҷобати дуо ба таъхир меафтад?
Маорифи исломӣ
Мавлоно мегӯяд:
“Ҳикоят меоваранд, ки Ҳақ Таоло мефармояд, ки: Эй бандаи ман! Ҳоҷати туро дар ҳолати дуову нола зуд баровардаме, аммо овозаи нолаи ту маро хуш меояд дар иҷобат, ҷиҳати он, таъхир меафтад, то бисёр бинолӣ, ки овозу нолаи ту маро хуш меояд.
Масалан, ду гадо бар дари шахсе омаданд, яке матлуб ва маҳбуб аст ва он дигар азим мабғуз (нописанд). Худованди хона гӯяд ба ғулом, ки зуд, бе таъхир, ба он мабғуз нонпорае бидеҳ, то аз дари мо зуд овора шавад ва он дигарро, ки маҳбуб аст, ваъда диҳад, ки ҳанӯз нон напухтаанд, сабр кун, то нон бирасад ва бипазад…”
(Фиҳӣ мо фиҳӣ, саҳ.96)
Қаламонлайн
