Адолати иҷтимоӣ дар ҷомеа

“Агар адолати иҷтимоӣ дар ҷомеа набошад, хоҳ аз ин ҷиҳат, ки русум ва муқаррарот ва сунани он иҷтимоъ маншаъи беадолатиҳо шуда бошад ва ҷомеаро мунқасим кунад ба табақаи мураффаҳ ва мутраф ва табақаи маҳрум ва бадбахт ва ё аз ин ҷиҳат, ки адолат ва додгустарӣ заъиф бошад ва бархе бар ҷону мол ва обрӯи бархе дигар ситам кунанд, ахлоқи иҷтимоии мардум фосид мегардад. Зеро инсон вақте метавонад ахлоқи хуб ва солим дошта бошад, ки руҳу равоне ором дошта бошад; агар ба иллате оромиши руҳӣ баҳам бихӯрад (хоҳ ба иллати нозпарвардагӣ ё маҳрумият ва эҳсоси ғабн ё ситамгарӣ ва ҷабборӣ ё мазлумият ва уқдаи интиқом), дигар қодир ба ҳифзи таъодули руҳӣ, ки модари ҳамаи ахлоқи писандида аст нахоҳад буд…”