Иброҳим (а) ва ёфтани Худо

Ҳамаи оятҳои Қуръон тааммулбарангезанд, вақте мехонед, маҳол медонед, ки ин китоб сохта ва пардохтаи башар бошад, тоза, тавассути касе, ки на хондан медонист ва на навиштан метавонист ва дар замоне чун қуруни вусто ва дар маконе мисли шибҳиҷазираи Арабистон зиндагӣ мекард; ҷойе, ки на тамаддун мешинохт ва на фарҳанг. Ба ин чанд оят таваҷҷӯҳ бифармоед:

فَلَمَّا جَنَّ عَلَيْهِ اللَّيْلُ رَأَى كَوْكَبًا قَالَ هَذَا رَبِّي فَلَمَّا أَفَلَ قَالَ لَا أُحِبُّ الْآفِلِينَ. فَلَمَّا رَأَى الْقَمَرَ بَازِغًا قَالَ هَذَا رَبِّي فَلَمَّا أَفَلَ قَالَ لَئِنْ لَمْ يَهْدِنِي رَبِّي لَأَكُونَنَّ مِنَ الْقَوْمِ الضَّالِّينَ. فَلَمَّا رَأَى الشَّمْسَ بَازِغَةً قَالَ هَذَا رَبِّي هَذَا أَكْبَرُ فَلَمَّا أَفَلَتْ قَالَ يَا قَوْمِ إِنِّي بَرِيءٌ مِمَّا تُشْرِكُونَ. إِنِّي وَجَّهْتُ وَجْهِيَ لِلَّذِي فَطَرَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ حَنِيفًا وَمَا أَنَا مِنَ الْمُشْرِكِينَ

Моҷарои ҳазрати Иброҳим (а)-ро нақл мекунад ва ин ки чӣ гуна ӯ Худоро меёбад, мефармояд:

“Чун торикии шаб бар вай (Иброҳим) даромад, ситорае дид, гуфт:

– Ин аст Худои ман!

Аммо чун (ситора) фурӯ шуд, гуфт:

– Фурӯшавандагонро дӯст надорам.

Ва чун моҳро бароянда дид, гуфт:

– Ин аст Худоям!

Вале чун фурӯ шуд, гуфт:

– Агар Парвардигорам маро роҳ нанамояд, бе гумон аз гумроҳон бошам.

Ва чун хуршедро бароянда дид, гуфт:

– Ин, Худои ман аст, (зеро) ин бузургтар аст.

Аммо чун (хуршед) ҳам фурӯ шуд, гуфт:

– Эй қавми ман! Ман аз он чи (бо Худо) шарик мегиред, безорам. Ман яксара рӯй (-и дил)-и хеш ба сӯйи он, ки осмонҳо ва заминро офаридааст кардам, дар ҳоле ки ҳақгароям ва аз мушрикон нестам”.

(Сураи Анъом, аз ояти 76 то 79)

Сайидюнуси Истаравшанӣ