Оини ҷавонмардӣ
Мактаби инсоният
Марде аз ансор назди Имом Ҳусайн (а) омад ва хост, то ниёзи моддии худро ба Имом бигӯяд. Имом Ҳусайн (а) фармуд:
— Эй бародар! Ниёзи худро ба забон нагӯ, то обрӯятро нигоҳ дошта бошӣ. Ҳар чӣ мехоҳӣ, дар номае бинавис ва биёвар. Ман ба хости Худованд ба қадре ба ту кӯмак хоҳам кард, ки туро хушҳол кунад.
Он мард навишт: «Ё Абуабдуллоҳ! Фалон шахс панҷсад динор аз ман талабкор аст. Ӯ талаби худро хостааст ва ман инак моле надорам. Аз ӯ бихоҳ, то ба ман мӯҳлат диҳад, ки пас аз сару сомон ёфтани рӯзгорам, талаби ӯро хоҳам дод».
Имом Ҳусайн (а) пас аз хондани нома, вориди манзил шуд ва кисае ҳамроҳи худ овард, ки ҳазор динор дар он буд. Кисаро ба мард дод ва фармуд:
— Бо панҷсад динор он қарзатро адо ва панҷсад динори дигарро харҷи зиндагият кун. Аз ин пас ҳоҷати худро, ҷуз бо се тан дар миён магзор: диндор, ҷавонмард ва обрӯдор. Зеро диндор ба хотири диндорияш ба ту кӯмак хоҳад кард. Ҷавонмард аз ҷавонмардии худ шарм мекунад ва ба ту ёрӣ мерасонад. Ва обрӯдор мефаҳмад, ки ту барои ҳифзи обрӯят ҳоҷати худро ба ӯ гуфтаӣ, ӯ низ обрӯятро ҳифз мекунад ва ҳоҷати туро бармеоварад.
Қаламонлайн
