Ҷиноёти ғарбиён дар торих
Нимнигоҳе ба торих
“Шарқӣ ҳаргиз аз назари ҷиноят ба ғарбӣ намерасад. Шумо агар дар тамоми таърихи машриқзамин бигардед, ду ҷиноятро ҳатто дар дастгоҳи умавӣ пайдо намекунед: яке, оташ задани зинда-зинда ва дигар қатли ом кардани занон, вале дар таърихи мағрибзамин ин ду навъ ҷиноят фаровон дида мешавад. Зан куштан дар таърихи мағрибзамин як амри шойеъе аст.
Ҳанӯз ҳам бовар накунед, ки инҳо руҳи инсонӣ дошта бошанд. Он чи дар Ветном сурат мегирад, идомаи руҳияи ҷангҳои салибӣ ва ҷангҳои Андалуси онҳост.
Ин кор, ки чандсад ҳазор нафарро зинда-зинда дар кӯраи оташ бигузоранд – ҳарчанд ин афрод ҷонӣ ҳам бошанд – кори машриқзаминӣ нест ва аз ӯҳдаи машриқзаминӣ чунин ҷинояте барнамеояд. Ин кор фақат аз ӯҳдаи мағрибзаминии қарни бистум бармеояд. Ин ҷиноят, ки дар саҳрои Сино даҳҳо ҳазор сарбозро обу нон надиҳанд, то аз гуруснагӣ бимиранд барои ин ки агар асир бигиранд, бояд ба онҳо нон бидиҳанд, фақат моли ғарбӣ аст. Шарқӣ ин тавр ҷиноят намекунад. Яҳудии фаластинӣ сад дараҷа шарифтар аз яҳудии ғарбӣ аст. Агар мардуми Фаластин яҳудиҳои миллии аҳли ҳамон Фаластин буданд, ки ин ҷиноятҳо воқеъ намешуд. Ин ҷиноятҳо ҳама моли яҳуди ғарбӣ аст…”
(Муртазо Мутаҳҳарӣ; Ҳамосаи ҳусайнӣ)
Сомонаи фарҳангӣ-иҷтимоии Қаламонлайн
