Ислоҳи умури дунявӣ
“Мардум барои ислоҳи дунёи худ чизе аз динро тарк намегӯянд магар ин ки (агар чунин карданд) Худо ононро ба чизе зиёнбортар аз он дучор хоҳад сохт».
(Имом Алӣ, Наҳҷулбалоға, ҳикмати 106)
Тавзеҳ:
Фарз кунед, шумо дар арсаи сиёсат (ба хусус сиёсате, ки имрӯз мешиносемаш), барои худатон шахсияте гардидед. Шуморо ба маҷлисе даъват карданд, ки дар он мункар ҳаст — мисли ин ки шароб рӯи миз гузоштаанд ва ё маҷбуред ба номаҳрам даст бидиҳед ва ё маҷлис ба гунае баргузор аст, ки бо вақти намоз ҳамзамон аст ва ғайра… — он вақт шумо барои он ки кори дунёятон хароб нашавад, дар мизе нишинед, ки шароб дар он гузошта шуда, ё намозатонро қазо кунед ва ё ҳатто намозро дар вақти муқаррараш нахонед ё ба номаҳраме даст бидиҳед, хуб, дар ин сурат, Худованд коре хоҳад кард, ки ҳам ин дунёятон харобтар шавад ва ҳам охирататон хароб гардад, хулоса, хасират дунё валохира шавед.
Қаламонлайн
