Ноумедӣ аз озодии Қудс хиёнат ва ҷиноят аст
Муносибот
Ноумедӣ аз озодии Қудс на танҳо хиёнат, ки ҷиноят аст
Бознашр аз сомонаи «Рисолат»
Сайидюнуси Истаравшанӣ, фаъоли сиёсӣ ва фарҳангии тоҷик, дар гуфтугӯ бо сомонаи “Рисолат”, баён дошт: “Ишғолгари саҳюнист, ки тайи 70 соли умраш талош кард, то Қудс ва Фаластин аз зеҳни мусалмонон пок бишавад, дақиқан ҳаминро мехоҳад, ки дар баробари ин масъала, “ноумедӣ” бар мо чира шавад. Ин дар ҳолест, ки “ноумедӣ” ва дар натиҷаи он, талош накардан барои озодии Қудс, аз ду назар хиёнат ва балки ҷиноят аст: яке, аз назари сирф инсонӣ ва дигар аз назари Ислом.”
Машрӯҳи гуфтугӯ бо Сайидюнуси Истаравшанӣ ба шарҳи зерин аст:
Рисолат: Ҳамон тавр ки медонед, дар охирин ҷумъаи моҳи мубораки Рамазон ба унвони “Рӯзи ҷаҳонии Қудс” маросими тазоҳурот баргузор мешавад. Лутфан, дар ин мавзӯъ назари худро баён бифармоед.
Сайидюнуси Истаравшанӣ: Ба номи Худо. Иҷоза бидиҳед, қабл аз посух ба пурсиши шумо, як нуктаро арз кунам, ки хеле лозим аст. Ва он ин ки: ҳар чи дар ин гуфтугӯ арз медорам, назари шахсии худам аст ва рабте ба ин ки узви Паймони Миллии Тоҷикистон (ПМТ) мебошам, надорад. Ва аз он ҷо ин нуктаро ёдовар шудам, ки афроде ҳастанд, ки байни назари шахсии як узви ПМТ ва байни дидгоҳу мавзеъи расмии ин эътилоф фарқ намегузоранд; дар ҳоле, ки ҳар узве аз аъзои ПМТ, дар айни он, ки пойбанд ба мавзеъи расмии он аст, вале афкору андешаҳои махсус ба худашро ҳам дорад, ки чи басо ҳамқаториҳояш бо ӯ дар ин афкору андешаҳо ихтилоф дошта бошанд.
Хуб, инак, ба посухи пурсиши шумо мепардозам. Баргузории “Рӯзи ҷаҳонии Қудс”, ки дар охирин ҷумъаи Рамазони ҳар сол ва дар бисёре аз кишварҳо баргузор мешавад, хеле муҳим аст, зеро масъалаи Фаластин ва Қудсро, ки нахустин қиблаи мусалмонон ба шумор меояд, дар зеҳни инсонҳои рӯи олам таҷдид ва нав мекунад; иқдоми мубораке аст, ки ба сабаби он, ин масъала ба фаромӯшӣ супурда нашавад. Аз ин назар бисёр пураҳаммият аст.
Албатта, ин мояи таассуф аст, ки бисёреҳо ва ҳатто шумори зиёде аз тоҷикони худамон, ҳанӯз ба аҳаммияти масъалаи Фаластин ва Қудс пай набурдаанд ва агар пай ҳам бурда бошанд, аммо аз озод шудани Қудс ва сарзамини Фаластин аз чанголи ишғолгарон, ноумед шудаанд. Мешиносам афродеро, ки қабул доранд, ки Фаластин тавассути як режими кӯдаккуш ишғол шуда; қабул доранд, ки нахустин қиблаи мусалмонон дар ҷанголи як идда Худобехабар қарор дорад; қабул доранд, ки режими саффоки саҳюнист ҳар рӯз нисбат ба миллати мазлуму мустазъафи Фаластин зулму ситам раво медорад. Ҳамаи инҳоро қабул доранд, аммо мегӯянд, дигар кор аз кор гузашта. Мегӯянд, Омрико ва ҳатто бисёре аз кишварҳои абарқудрати урупоӣ ва ҳатто Русия пушти сари ин режим истода, аз ин рӯ талошҳо бефоида аст ва бояд таслими ин “воқеияти талх” шуд.
Ба назари ман, ишғолгари саҳюнист, ки тайи 70 соли умраш талош кард, то Қудс ва Фаластин аз зеҳни мусалмонон пок бишавад, дақиқан ҳаминро мехоҳад, ки бар мо, дар баробари ин масъала, “ноумедӣ” чира шавад. Ва ин дар ҳолест, ки “ноумедӣ” ва дар натиҷаи он, талош накардан барои озодии Қудс, аз ду назар хиёнат ва балки ҷиноят аст: яке, аз назари сирф инсонӣ, ва дигар аз назари ислом.
Аз назари сирф инсонӣ ба ин хотир аст, ки бетафовутии як инсон нисбат ба ин қазия, чӣ мусалмон аст вай ва чӣ ғайримусалмон, нишондиҳандаи бетафовут будани ӯст нисбат ба ситамдидаҳо ва мазлумоне, ки бе ҳеч далел, аз хона ва кошонаи худ берун ронда шудаанд. Яъне мо розӣ ҳастем ва мепазарем, ки агар як мушт терурист биёянд ва бо зӯр мардумонеро аз сарзаминашон биронанд ва он сарзаминро тасоҳуб кунанд, ин ҳақро доранд. Яъне мо ин ҳақро барои зӯргӯ қоил шудаем. Ва набояд фаромӯшамон бишавад, ки 70 сол пеш, дар нақшаи (харитаи) ҷаҳон, чизе ба номи “Исроил” вуҷуд надошт. Аз ибтидои қарни 20, саҳюнистҳо аз кишварҳои дигар, ба хусус аз кишварҳои урупоӣ мисли Лаҳистон, Русия ва ғайра, ба сарзамини Фаластин кӯч карданд ва сипас қатли оммҳое ба дасти онҳо сурат гирифт ва билохира ин сарзаминро пурра тасоҳуб намуданд ва соли 1948 эълом карданд, ки давлате ба номи “Исроил” таъсис шуда, ва мутаассифона абардқудратҳое мисли Бритониё, Омрико ва Шӯравӣ, дар СММ ин кишвари ҷаълиро ба расмият шинохтанд.
Ва аммо аз назари ислом: мусалмоне, ки нисбат ба ин қазия бетафовут бошад, мусалмониаш зери суол меравад, зеро ҳазрати Паёмбар (с) дар ҳадисе мефармоянд: “Ҳар касе субҳ кунад ва нисбат ба умури мусалмонон беаҳаммият бошад, ӯ дигар мусалмон нест.” Фаластин ҷузъе аз сарзамини мусалмонҳост, бештари мардумонаш мусалмон ҳастанд ва бародарони динии мо маҳсуб мешаванд, аз ин рӯ, вақте ба онҳо ситам мешавад ва мо ҳам таваҷҷӯҳе ба он надошта бошем, бар асоси ин фармудаи ҳазрати Паёмбар (с), бояд дар динамон ва дар мусалмониамон шак кунем. Қудс аввалин қиблаи мусалмонон аст, вақте ин қибла дар чанголи як мушт саҳюнисти терурист қарор дошта ва мо ҳам дар баробари он бетафовут бошем, бар пояи фармудаи ҳазрати Паёмбар (с), динамон ва исломамон ноқис аст. Рӯзи қиёмат пеши Парвардигор ва дар додгоҳи адли илоҳӣ, так-таки мусалмонон бозхост мешаванд, аз онҳо пурсида хоҳад шуд, ки чаро бетафовут будед, чаро ба ҳаддиақалли вазифаатон, ки садо сар додан барои Фаластин ва Қудс буд, амал накардед.
Банда кучактарин тардиде надорам, ки Фаластин ва Қудс озод хоҳад шуд, ва хеле ҳам дур нест он замон, ки ҳақ дар Фаластин ба ҳақдор бирасад, иншоаллоҳ ин таҳаққуқ меёбад.
Рисолат: Бо собиқае, ки дар масоили динӣ ва сиёсии кишвар доред, барои хонандагони мо бигӯед, ки миллати мусалмони тоҷик аз кай бо масъалаи Фаластин ошно шуд ва чӣ гуна ҳамдардӣ ва ҳамбастагии худро нишон додааст?
Сайидюнуси Истаравшанӣ: Бисёре аз мусалмонони Тоҷикистон, мисли соири мусалмонони рӯи олам, аз хеле вақт пеш бо ин масъала ошно ҳастанд. Ёдам ҳаст, ҳатто дар даврони Шӯравӣ тоҷикҳо бо ин қазия ошно буданд. Яъне барои як тоҷики мусалмон ин қазия тозагӣ надорад. Дилашон барои Фаластин ва Қудс метапад, аммо шояд онҳо мисли соири мусалмонони ҷаҳон, бо таваҷҷӯҳ ба шароите, ки дар кишвар ҳукмфармост, натавонанд роҳпаймоӣ ва ё маросим иҷро кунанд. Аммо Фаластин ва Қудс дар дилашон ҷой дорад, дар ин тардиде нест.
Рисолат: Оё мақомоти давлатӣ, шахсиятҳо ва ҷараёнҳои кишвар ба сурати барҷаста аз Фаластин ва миллати мазлумаш ҳимояти расмӣ кардаанд?
Сайидюнуси Истаравшанӣ: То ҷойе, ки огоҳам, дар “Рӯзи ҷаҳонии Қудс” Сафорати Ҷумҳурии Исломии Эрон дар Душанбе маросими вежае баргузор мекунад ва дар он, шахсиятҳо ва баъзе аз мақомоти давлатӣ ва раҳбарони аҳзоби сиёсӣ ва сафирони кишварҳои исломӣ дар Тоҷикистон, ҳузур меёбанд, аммо ин маросим, беш аз ин ки худҷӯш бошад, ташрифотӣ аст. Дар сатҳи ҳукумат ва расмӣ, Тоҷикистон бо режими кӯдаккуши саҳюнистӣ равобити диплумотик дорад ва сафир ҳам дорад.
Рисолат: Ба назар мерасад дар чанд соли ахир рӯйкарди тоҷикон ба масъалаи Фаластин камранг шудааст. Сабаби онро шумо дар чӣ медонед?
Сайидюнуси Истаравшанӣ: Бале, мутаассифона, ва ба назарам табиӣ ҳам ҳаст. Зеро бо таваҷҷӯҳ ба робитаи сиёсии ҳукумати Тоҷикистон бо режими ишғолгари Қудс ва ин ки мақомоти тоҷик бисёре аз гурӯҳҳои муборизи фаластинӣ мисли Ҳамос ва Ҷиҳоди Исломиро “терурист” медонанд — бо камоли таассуф албатта — табиист, ки ин қазия камранг бошад. Яъне, имрӯза ҳар кӣ алайҳи режими ишғолгари Қудс шиор сар диҳад ва аз озодихоҳони Фаластин ҳимоят ба амал оварад, ӯро ба навъе “терурист” қаламдод мекунанд ва баъид нест ба зиндон ҳам андозанд.
Рисолат: Назари шумо дар бораи “Муомилаи қарн” чист?
Сайидюнуси Истаравшанӣ: Ин як муомилае аст, ки тавассути Дунолд Тромп, раисиҷумҳури Омрико пайрезӣ шуда ва мутаассифона бархе аз кишварҳои исломӣ мисли Арабистони Саудӣ, Баҳрайн ва Амороти Муттаҳидаи Арабӣ низ дар он шариканд. Тибқи ин доду ситад, ки номашро “Муомилаи қарн” ҳам гузоштаанд, Қудс пойтахти режими саҳюнистӣ шинохта мешавад ва фаластиниҳо дигар набояд аз ҳаққи худ ба Қудс ҳарфе бизананд, ва ҳамчунин хеле аз сарзаминҳое, ки ҷузъи Фаластин – Фаластини бе ин ҳам ноқис – шумурда мешуд, ба сарзаминҳои ишғолӣ илҳоқ мешаванд.
Ин нукта қобили зикр аст, ки ин “муомила” сиқт ба дунё омад. Ҳеч фаластиние онро қабул накард. Ҳатто Ташкилоти худгардони Фаластин ҳам, ки ҳамеша ба табли Омрико мерақсид, онро напазируфт ва расман эълом кард, ки дар сурати иҷроӣ шудани ин “муомила”, тамоми паймонҳо ва муоҳидаҳое, ки ин ташкилот то ба имрӯз бо режими саҳюнистӣ бастааст, лағв яъне бекор хоҳанд кард. Хулоса, ин паймон ҳам мисли паймонҳои пеш аз он, монанди Услу (Осло) ва ғайра, ба ҷойе нахоҳад расид ва сарнавиште ҷуз шикаст гиребонгираш намешавад. Фаластиниҳо зери бори ин гуна зиллату хорӣ нахоҳанд рафт. Такяи онҳо аввалан ба Худованд аст, ва сониян, ба силоҳашон аст. Фаластин ҳам мисли бисёре аз мустаъмараҳо, аз чанголи ишғолгарон ва нажодпарастони саҳюнист озод хоҳад шуд. Дар ин шакке нест. Ҳамон тавр ки Офриқои ҷанубӣ аз режими опортойд озод шуд, Фаластин ҳам озод хоҳад шуд.
Рисолат: Мардуми мусалмони Тоҷикистон ва тоҷикон ба хусус шахсиятҳои динӣ чӣ нақше метавонанд дар ин рӯз ва ин мавзӯъ дошта бошанд?
Сайидюнуси Истаравшанӣ: Агар имрӯз тоҷикҳо дилашон барои Фаластин ва Қудс битапад, ҳаддиақалл коре, ки метавонанд бикунанд ин аст, ки барои он садо баланд кунанд, лоақал дар фазои маҷозӣ. Бигӯянд, Фаластин ва Қудс! Мо туро фаромӯш накардаем! Ин кор, ҳаддиақал коре аст, ки метавонанд бикунанд, ва беш аз ин ҳам, аз онҳо хоста намешавад. Фаластинро худи фаластиниҳо озод хоҳанд кард, фақат ин ки бояд ҳимояти маънавӣ бишаванд, эҳсос кунанд, ки тоҷикон дар канори онҳо ҳастанд. Имрӯз, гурӯҳҳои муборизи фаластинӣ ба хусус Ҳамос ва Ҷиҳоди Исломӣ, аз ҳар замони дигаре, қавӣ ва қудратманд ҳастанд. Аз назари силоҳу муҳиммот, таъминанд. Ҷумҳурии Исломии Эрон аз ин назар онҳоро ҳимоят мекунад. Бинобар ин, мо фақат бояд ҳимояти маънавӣ кунем, ҳамин кофист. Фаластин ва Қудс, ба зудии зуд озод хоҳад шуд, банда дар ин кучактарин тардиде надорам.
فَاصْبِرْ صَبْرًا جَمِيلً. إِنَّهُمْ يَرَوْنَهُ بَعِيدًا. وَنَرَاهُ قَرِيبًا
“Пас, сабри ҷамил пеша кун. Ин мардум он рӯзро бисёр дур (аз имкон) мебинанд. Ва мо онро наздик (ба вуқӯъ) мебинем.” (Сураи Маъориҷ, оятҳои 5-7)
Манбаъ: Сомонаи Рисолат
Қаламонлайн
