Аллома Иқболи Лоҳурӣ ва Қуръони Карим

Аллома Иқболи Лоҳурӣ дар охирҳои зиндагиаш дучори заъф ва бемории чашм шуда буд ва аз муолиҷа низ маҳрум монда буд, танҳо мӯнисаш Қуръон буд. Ӯ бо ҳамон андак биноӣ, ба Қуръон менигарист ва бо лаззате саршор аз имон Қуръонро қироат мекард. Ва мегуфт: “Падарам ба ман тавсия кардааст, ки фарзандам! Ҳар гоҳ Қуръон мехонӣ, чунон бихон, ки гӯӣ Худованд онро ба ту нозил карда”.

(Авсофи порсоён, с.182)

Ва ба фармудаи Мавлоно:

Чунки дар Қуръони Ҳақ бигрехтӣ,

Бо равони анбиё омехтӣ.

Ҳаст Қуръон ҳолҳои анбиё,

Моҳиёни баҳри поки Кибриё.

В-ар бихониву найӣ Қуръонпазир,

Анбиёву авлиёро дида гир.

В-ар пазироӣ, чу бархонӣ қасас,

Мурғи ҷонат танг ояд дар қафас.

Мурғ, к-ӯ андар қафас зиндонӣ аст,

Менаҷӯяд растан, аз нодонӣ аст.

Руҳҳое, к-аз қафасҳо растаанд,

Анбиёи раҳбари шоистаанд.